کمک‌های اولیه صحت روانی
رهنمودی برای کسانی که از فعالان و مددکاران در معرض خطر حمایت می‌کنند
در 24-72 ساعت اول پس از هر واقعه یا بحران جدی، کمک کنندگان می‌توانند اقدامات مناسبی را برای کمک به افراد آسیب دیده برای مقابله موثرتر و کاستن استرس و صدمه بیشتر انجام دهند.
پاسخ‌های متداول به وقایع منجر به صدمه روانی
واکنش‌های ترومایی پاسخ‌هایی طبیعی و قابل‌درک به رویدادهای غیر‌طبیعی هستند. اما علائم می‌توانند طاقت‌فرسا باشند؛ افراد متأثر اغلب احساس می‌کنند که کنترول خود را از دست داده اند یا "دیوانه می‌شوند". واکنش‌های رایج عبارتند‌از:
احساس آشفتگی و بیقراری، مثل اینکه شخص در حال کنترول عصبانیت مداوم خود باشد.
اجتناب از محل واقعه ترومایی یا چیزهای دیگری که آن را به یاد فرد می‌آورند.
یادآوری گذشته (اغلب توسط بوها یا صداهای مرتبط با واقعه ایجاد می‌شود).
تکرار افکار مزاحم، گاهی اوقات منجر به کابوس می‌شود.
مشکل در خواب و استراحت.
اضطراب، دلهره، ترس، و احساس ناامنی.
سردردها و/یا مایگرن‌ها.
مشکلات گوارشی.
میل به انزوا و/یا ترس از تنهایی.
انفجار‌های احساسی (از جمله خشم و غم) که با کوچکترین محرک ایجاد می‌شوند.
احساس تقصیر، گناه، فراق و غم.
خستگی شدید جسمی و ذهنی.
عدم تمرکز و حافظه ضعیف.
اکثر افراد بعضی از این پاسخ‌ها را پس از یک واقعه ترومایی تجربه می‌کنند، اما اکثریت به طور طبیعی با حمایت دوستان، فامیل و همکاران بهبود می‌یابند.
اگر علائم شدید باشد یا بیش از 4-6 هفته دوام یابد، این احتمال وجود دارد که به حمایت تخصصی صحت روانی نیاز باشد.
ارائه کمک‌های اولیه صحت روانی
کمک‌های اولیه صحت روانی (PFA) یک رویکرد مبتنی بر شواهد برای کمک به افراد، با هر سن یا سابقه‌ای، در مورد پیامدهای اولیه یک واقعه یا بحران جدی است. این کمک‌ها می‌تواند پریشانی اولیه را کاهش دهد، رفتارهای مقابله‌ای کوتاه مدت و بلندمدت را تقویت کند، و وقوع PTSD را کاهش دهد.
قبل از ارائه کمک‌های اولیه صحت روانی، مهم است که:
منابع خود و پشتیبانی موجود برای خود را در نظر بگیرید.
متوجه باشید که ممکن است شما تحریک شوید (مخصوصاً اگر موضوع شخصی یا حساس باشد)، و به این فکر کنید که چگونه می‌توانید این موضوع را مدیریت کنید.
خود را با مفاهیم خستگی ناشی از شفقت، ترومای جانبی، و فرسودگی شغلی و راه های کاهش آنها آشنا سازید.
شما باید کمک‌های اولیه صحت روانی را در سه مرحله ارائه دهید: نگاه کن، گوش کن، وصل کن:
نگاه کن 🔎
در مرحله اول، اهداف عبارتند از مشخص کردن اینکه چه اتفاقی افتاده و چه کسی تحت تأثیر قرار گرفته است.
همچنین باید اطمینان حاصل کنید که از تغییر و تحولات جدید مطلع هستید و از سایر منابع پشتیبانی که ممکن است در دسترس باشند آگاه باشید.
گوش کن👂
در مرحله بعد، اهداف عبارتند از شروع گفتگو و تثبیت افراد متأثر.
شما باید از گوش دادن فعال و سایر مهارت‌های ارتباطی مناسب و آموزش روانی (شریک‌سازی معلومات و دانش) استفاده کنید.
وصل کن 🤝
در مرحله نهایی، اهداف عبارتند از پیگیری و وصل کردن افراد با منابع حمایتی بیشتر.
همچنین باید حد و مرزهای مناسب را حفظ کنید و تماس را به پایان برسانید.
چه اتفاقی رخ داد؟
تماس را به شیوه‌ای مناسب از نظر فرهنگی آغاز کنید.
به آنها کمک کنید تا به کمک‌های عملی (مثلاً غذا، لباس، تماس تلیفونی) دسترسی پیدا کنند.
این واقعه چه زمانی و در کجا رخ داد؟
توضیح دهید که برای انجام چه کاری آنجا هستید (و چه کارهایی انجام نمی‌دهید).
آنها را مستقیماً به خدمات بیشتر (مانند خدمات طبی، حقوقی یا اجتماعی) متصل کنید.
چند نفر متأثر هستند و چه کسانی هستند؟
جدیدترین تحولات را در مورد وضعیت ارائه دهید.
به آنها اجازه دهید تا خودشان تصمیم بگیرند و کنترول اوضاع را دوباره به دست بگیرند، و در عین حال از آنها در برابر هرگونه خطر کردن غیرضروری محافظت کنید.
آیا دیگران به معلومات نیاز دارند؟
در مورد نیازهای فوری بپرسید.
آنها را تشویق کنید تا از خدمات پشتیبانی که فوراً در دسترس است استفاده کنند.
چه کسی نیازهای اولیه (مانند مراقبت‌های طبی، غذا، آب و سرپناه) را تأمین می‌کند؟
آرام، با همدلی و شفقت صحبت کنید.
دسترسی به شبکه‌های پشتیبانی اولیه (مانند دوستان، خانواده و همکاران) را تسهیل کنید.
مردم از کجا و چگونه می‌توانند به این خدمات دسترسی پیدا کنند؟
در صورت نیاز به پشتیبانی کلینکی (مثلاً مشاوره یا حمایت ترومایی) آنها را ارجاع دهید
چه خطرات دیگری ممکن است در محیط محلی وجود داشته باشد (به عنوان مثال گروه‌های مسلح، ماین‌های زمینی، یا زیرساخت‌های آسیب‌دیده)؟
معلومات اولیه در مورد استراتژی‌های مقابله‌ایرا ارایه دهید.
در مورد کارهایی که نباید انجام گردد (مثلاً جداسازی یا استفاده از مواد مخدر و الکل) رهنمایی ارایه کنید.
از درخواست از افراد آسیب دیده برای توصیف آنچه اتفاق افتاده خودداری کنید. اگر داوطلبانه روایتی را ارائه کردند، با دقت به آن گوش دهید و آن را تأیید کنید، اما از اظهار نظر یا سؤال خودداری کنید.
مراقبت از خود پس از یک واقعه ترومایی
در روزها و هفته‌های پس از یک حادثه یا بحران جدی، افراد آسیب دیده را تشویق کنید تا از برخی دستورالعمل‌های ساده مراقبت از خود پیروی کنند:
وضعیت خواب صحی خوبی را داشته باشید، از جمله ایجاد یک تقسیم اوقات منظم شبانه و یک محیط خواب دلپذیر، در صورت امکان.
وعده‌های غذایی منظم و یک رژیم غذایی صحی را داشته باشید.
بطور منظم به پیاده روی و نرمش یا انجام ورزش‌های مختلف بپردازید.
به صدمات و امراض فزیکی خود رسیدگی کنید و به خودتان وقت قائل شوید تا بهبود پیدا کنید.
بصورت روزانه به تفکر و تأمل بپردازید و مراقبه کنید.
از مواد مخدر یا الکول به حیث روشی برای مقابله با استرس یا صدمه روحی استفاده نکنید.
ارتباط خود را با دوستان، فامیل، همکاران و اعضایی از جامعه که می‌توانند از شما حمایت کنند، حفظ کنید.
بررسی کنید که کدام عوامل استرس‌زا ممکن است باعث بروز تغییر در وضعیت رفاهی و صحی شما شود و علایم استرس را در خود بشناسید.
ارائه کمک‌های اولیه صحت روانی و سایر حمایت‌ها به کسانی که تحت تأثیر رویدادهای تروماتیک قرار گرفته‌اند، ممکن است بر شما تأثیر بگذارد، از جمله از طریق ترومای جانبی - یا ثانویه. پیروی از دستورالعمل‌های مراقبت از خود به شما کمک می‌کند سالم و قوی بمانید و بهتر بتوانید خدمات حمایتی ارایه کنید.
راهنمایی‌های خودمراقبتی بیشتر و یک چارچوب پلان سلامتی در پروتوکول امنیتی کل‌نگر برای مدافعان حقوق بشر از Open Briefing موجود است:
سلب مسئولیت. تا جایی که قانون اجازه داده است، Open Briefing در قبال صدمه، خسارت یا ناراحتی ناشی از عواقب استفاده یا سوء‌استفاده از این منبع مسئولیتی نخواهد داشت.
Last updated